پیش بینی بلندمدت سهم بهینه انرژی های تجدیدپذیر از کل انرژی در قالب یک الگوی رشد پایدار: مورد ایران (۱۳۸۷-۱۴۲۰)

در دوران اخیر اهمیت توسعه استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و جایگزینی انرژی های فسیلی با این نوع انرژی بر هیچ محقق و دولتی پوشیده نیست. هدف اصلی این تحقیق توسعه نظری یک الگوی رشد تعمیم یافته با تفکیک انرژی به انرژی های فسیلی و تجدیدپذیر می باشد. پس از حل الگوی نظری بسط داده شده و بررسی نتایج حاصل از الگو، سهم انرژی های تجدیدپذیر از کل انرژی در طول زمان برای دوره (1420 – 1387) پیش بینی شده است. با توجه به محاسبات صورت گرفته، سهم بهینه برق تولیدی از منبع انرژی های فسیلی برای اقتصاد ایران در سال 1420 باید 51 درصد و سهم انرژی های تجدید پذیر 49 درصد از کل برق تولیدی می باشد. این در حالی است که با توجه به داده های سال 1387 تنها 2 درصد از برق تولیدی توسط منابع انرژی تجدیدپذیر تولید می شود و 98 درصد از برق توسط انرژی های فسیلی تولید می شود. به منظور برنامه ریزی جهت رسیدن به درصد بهینه محاسبه شده در این تحقیق، تولید انرژی های تجدیدپذیر باید سالانه رشدی معادل با 3/3 درصد داشته باشد.